ఊరికే కూర్చుని గోళ్ళు కొరుక్కుంటుంటే,
ఒక అద్భుత మైన అవుడియా వచ్చేసింది. అదేమిటో నాకు వచ్చే అవుడియాలు అన్నీ గోళ్ళు కొరుక్కుంటుంటేనే వస్తాయి. అందుకనే నాకు గోళ్ళు ఆట్టే పెరగవు. పక్కవాళ్ళ గోళ్ళు కూడా కొరుకుదామని ప్రయత్నించాను కానీ,
వాళ్ళ ఇంట్లో చేసిన వంకాయ కూర నచ్చక వదిలేశాను. నాకు వచ్చిన అవుడియా ఏమిటంటే నా జీవిత చరిత్ర నేనే వ్రాసేద్దామని. లేడి లేవకుండానే పరుగులు పెట్టినట్టు,
నా చేతిలోని మార్జాల శత్రువు టేబులు మీద 12.00 AM/PM కి వాకింగ్ మొదలు పెట్టేసింది.
(చూసారా కొత్త ప్రయోగం,
నా జీవిత చరిత్ర లో ఇల్లాంటి ప్రయోగాలు చాలా ఉంటాయని సగర్వం గాను,
వినమ్రం గాను తెలియ చేసుకుంటున్నాను). ఇల్లాంటి ఆలోచనులు అన్నీ నాకు బారా బజే వస్తాయని చెప్పకనే చెప్పేశాను. నాకు ఇద్దరు పంజాబీ మిత్రు లున్నారని కూడా మీకు అర్ధం అయిపోయిందని కూడా నాకు తెలిసిపోయింది. కంప్యూటర్ తెర మీద చూసేటప్పటికి
శ్రీశ్రీశ్రీ మహారాజ రాజశ్రీ బ్రహ్మశ్రీ వేదమూర్తులైన
బులుసు సుబ్రహ్మణ్యం గారి ఆత్మ ఘోష . కధ
అని కనిపించింది. యధావిధిగా నాకు మండుకొచ్చింది. ఓ వినాయక వాహనమా ఘోష కాదు కధ, కధ అని ఉండాలని చెప్పితిని. గోట్టాం గాడిది ఘోష కాదుట, కధ అని పెట్టాలిట అని గొణుక్కుంటూ సరిచేసింది. గణేశాయ నమః అయింది కాబట్టి ఎల్లా వ్రాయాలా అని ఆలోచించాను. ముందుగా తొలిపలుకులు ఉండాలి. ఇవి మనం వ్రాయడం కన్నా మన వాళ్ళ తో వ్రాయిస్తే బాగుంటుందనిపించింది. తొలిపలుకులు వ్రాసే అర్హత ఎవరికి ఉందా అని ఆలోచించాను.
మొదటగా నా బాసుల మీదకి దృష్టి సారించాను. మొదటి బాసుడు నరకానికి వెళ్ళి చాలా రోజులయింది. అవునండీ, తిట్టిన తిట్టు తిట్టకుండా, రోజుకొక కొత్త తిట్టుతో , ఐదు ఏళ్ళు నన్ను తిట్టి ఆనందించిన వాడు మరెక్కడికి వెళతాడు. అనగా నరకమునకే పోవు నని భావం. రెండో బాసుడు ఎక్కడ ఉన్నాడో తెలియలేదు. మూడవ బాసుడి దగ్గరికే వెళదామని నిర్ణయించుకున్నాను. వీరు నాకు అత్యంత సన్నిహితులు. మిగతా బాసులు కనిపిస్తే తిట్టేవారు. ఈయన ఏమి తోచక పోతే టెలిఫోన్ చేసి మరీ తిట్టేవాడు. అమెరికా, ఆస్ట్రేలియా చివరికి అంటార్టికా వెళ్ళినా నన్ను తిట్టందే ఆయనకి రోజు గడిచేది కాదు. నామీద శత సహస్ర తిట్ల దండకం రచియించిన ఖ్యాతి ఆయనకే దక్కింది. అయిననూ నేనన్న ఆయనికి అత్యంత అభిమానం. మేము మందు మిత్రులం. నేను మందు mix చేస్తే తాగి ధబెల్మని పడి పోయే వాడు మా క్లబ్బు ఎదుట కాలువలో. ఆయన దగ్గిరికి వెళ్ళి “బాసోత్తమా ఇదీ విషయం. నా ఆత్మ కధకు మీరే తొలిపలుకులు వ్రాయాలి.” అని విన్నవించు కున్నాను. చెప్పిన వెంటనే కింద పడిపోయాడు. దొర్లి దొర్లి నవ్వడం మొదలు పెట్టాడు. పడి నవ్వాడా లేక నవ్వుతూ పడ్డాడా అన్నది నాకు అర్ధం కాలేదు. దొర్లుతూ దొర్లుతూ డ్రాయింగ్ రూము లోని తివాచీ ని ఇస్త్రీ చేసేస్తూ సతీమణిని పిలిచాడు. ఓ ఓ షుమా స్సుమోయ్ ఇలా లా హిహిహి వీడు ఆత్మ కధ హహోయ్ వ్రాస్తాడుట అంటూ. సుమ గారు ఒకటిన్నర శరీరం కదుపుకుంటూ(అంటే ఈయన శరీరం లో అర్ధ భాగం ఆవిడదే కాబట్టి తీసేసుకుందని చెప్పుకుంటారు. ఈయన సన్నబడడం ఆవిడ లావెక్కడం ఒకేమాటు జరగడం మొదలు పెట్టాయట. ఆవిడ వాల్యుము తో చూస్తే ఈయనిది ఎప్పుడూ 3 వ భాగమే ఉంటుందట) చేతితో చీర తుడుచుకుంటూ, నోట్లో మింగుతున్నది బయటకు కనిపించకుండా వచ్చేసి, విషయం తెలుసుకొని కిసుక్కున, కసుక్కున నవ్వి, నోట్లోది పూర్తిగా పొట్టలోకి పంపిన తరువాత, ఘొల్లుమని నవ్వింది. కొంచెం నవ్వోద్రేకం తగ్గిన తరువాత ఆయన అన్నాడు “నువ్వేం ఘన కార్యాలు చేసావనీ ఆత్మ కధ అంటున్నావు. ఎల్లెళ్లు” అని కసిరాడు.
ప్రధమ ప్రయత్నం బెడిసి కొట్టినా నేను నిరుత్సాహ పడకుండా ద్వితీయ ప్రయత్నం మొదలు పెట్టాను. మిత్రుల మీదకు చూపు పాడేసాను. నలుగురికి మైల్ పంపాను. ఈ మైల్ లో ఇక్కడ అటువంటి మనుషులు లేరు అని సంతకం పెట్టి మరీ జవాబు ఇచ్చారు. చివరి ప్రయత్నం గా మా ఆవిడ కేసి చూశాను. ఛీ ఛీ చా చ్చా మొదటగా అడిగితే వ్రాసేదాన్నేమో, ఎవరూ దొరక్క, నన్ను వ్రాయమంటే అవమానం నేను వ్రాయను, అనేసింది.
దుర్భరావమాన మయసభా దుర్యోధనా ధురీణుడ నై (అర్ధం అడిగితే మీ బ్లాగు మీదొట్టు, కొత్త ప్రయోగాలు నేర్చుకోండి ) నేనేమి సాయవలే, ఆత్మకధా విరమణ యా, బ్లాగులో ప్రాయోపవాసమా అని విచారించుచూ, శునక వైరి వైరి ని భుజమున గదవోలే ధరించి పచారులు చేయుచుండ, నా కంప్యూటర్ లోని గూగులు టాకు నుండి ఒక Msg. పుసుక్కున పైకి లేచెను. రౌడీ రాజ్యం బ్లాగులో చూడుము అని మిత్రులు పంపిన Msg. వచ్చింది. అచ్చటకు నరిగి
“బులుసు గారూ మీకిది తగునా”
అన్న టపా చూసి అమందానంద కందళిత హృదయారవిందుడనై ‘అడవుల సంకట స్థలుల నాజి ముఖంబుల నగ్నికీలల’ మధ్యన చిక్కుకొని దిక్కు తోచక విచారించుచున్న నన్ను కావగా వచ్చి నట్టనిపించి ‘హే ఆశ్రిత మందార, దీనబాంధవా , కరుణాలవాలా, దేవదేవ ధవళా చల మందిర, మహేశా పాపవినాశా’ అని యా దేవదేవుని స్థుతించి, డిసైడ్ అయిపోయాను, నా ఆత్మకధ కి తొలిపలుకులు ఇవే, ఇవే అని. రౌడీ గారొప్పుకున్నా, కోక పోయినా, నా మీద గ్రంధ చౌర్యం కేసు పెట్టినా సరే నా బృహదాత్మ కధకు తొలిపలుకులు వచ్చేశాయి.
వేచి చూడుడు. రెండవ భాగం “నా జీవిత కధ—నా బాల్యం” కొఱకు. వీలైనప్పుడు విడుదల.
