నా 25567వ సూర్య దర్శనం

ఉదయమే ఏడున్నర గంటలకల్లా ఇంట్లోంచి బయటకు వచ్చి,  ఎదురింటి పెరట్లో ఉన్న మామిడి చెట్టు కొమ్మల సందులో నుంచి సూర్య దర్శనం చేసుకున్నాను. రోజూ ఈ టైములో చేసుకోను. ఉదయం పది, పదిన్నర మధ్య పక్కింటాయనతో బాతాఖానీ చేసేటప్పుడు మాత్రమే ఆ రోజుకి ప్రధమ సూర్యదర్శనం చేసుకుంటాను. కానీ ఈ రోజు నాకు  ముఖ్యమైన రోజు కాబట్టి ముందుగానే చేసుకున్నాను. అల్లాగని ప్రతీ ముఖ్యమైన రోజూ ఇంత తొందరగా దర్శించుకోను. అయినా నా బతుక్కి ముఖ్యమైన రోజులు అంటూ ఏముంటాయి లెండి. అన్ని రోజులు  ఒకేలా ఉంటాయి. రోజూ సుమారు ఏడు గంటలకి లేవడం, కాఫీ అని అరవడం, వస్తున్నా అని ఆవిడ అనడం, అన్న పావుగంటకి ఆమె తేవడం, ఈ లోపున నేను రెండు సిగరెట్లు తగలేయడం, తాగిన తరువాత మరొకటి కాల్చేయడం, (హెచ్చెరిక :- సిగరెట్టు తాగుట మీ శరీరమునకు హానికరము. కాన్సరు కలిగించును. ఊపిరితిత్తులను నాశనము చేయును. ఎదుట, పక్కన ఉన్నవారికి కూడా హాని చేయును.), ఆ తరువాత పేపరు పఠించడం, కాలకృత్యాదులు, ముఖ ప్రక్షాళన తరువాత అల్పాహారం మెక్కడం (అదేమిటో,  మా ఆవిడ మెక్కడానికి దయచేయండి అని బహు గౌరవంగా పిలుస్తుంది.), ఇత్యాదులన్నీ క్రమం తప్పకుండా ఒక అరగంట అటూ ఇటూలలో జరిగిపోతాయి ప్రతీరోజూ.

మరి ఈ రోజు ప్రాముఖ్యత ఏమిటి అంటే, నిజంగా ఏమీ లేదు. నిన్నరాత్రి నిద్ర పట్టక, చేయటానికి ఏమీ లేక ఒక నిర్ణయం తీసుకున్నాను. “రేపటి నుంచి జీవితాన్ని పునరావలోకన చేసుకోవాలని”.  రేపే ఎందుకు అని ఎవరైనా అడిగితే,  25567 వ సూర్య దర్శనం అని చెప్పుకోవటానికి అన్నమాట.  బ్లాగుల్లో నా 239వ దినం (ఇక్కడ)  తరువాత మరే పవిత్ర దినము దొరక్క కూడా.   ఈ అంకె కూడా నిన్న రాత్రే లెఖ్ఖించాను. అరగంట పైన పట్టింది. లీపు సంవత్సరాలు కూడా లెఖ్ఖకట్టి మరీ తేల్చాను ఈ అంకె. నా జన్మ సమయం రాత్రి 11-49   నిముషాలు అవటం వల్ల ఒక రోజు కలపాలా వద్దా అని తీవ్రంగా చింతించాను. ఈ టైం కూడా ఎంత కరెక్టో కూడా తెలియదు. నేను ఈ లోకోద్ధరణ కోసమై అవతరించిన సమయం,   మా నాన్నగారి  జేబు  గడియారం  12-11 అంటే,   మా తాతగారి గోడ గడియారం 11-57   చూపించింది,   మంత్రసాని నడుముకి కట్టుకున్న  గడియారం 11-49  అంటే,   FA చదువుతున్న మా మేనమామ కొడుకు చేతి గడియారం  12-02  చూపించింది.  ఇన్ని గడియారాలు వాటి వాటి సమయాలు అవి చూపిస్తే,  మా ఇంటి సిద్ధాంతి, అన్నిటికి లెఖ్ఖలు కట్టి  11-49 జాతకానికి అన్నిటికన్నా బాగుంది అనడంతో అదే నిర్ణయించారు.  మా పితామహులు,  భూత,  ప్రేత పిశాచాలు  తిరిగే వేళ పుట్టిన వాడికి ఏ టైము అయితే ఏమిటి? అని వాకృచ్చారని  మా మాతావహులు నొచ్చుకున్నారని మా అమ్మగారు చింతించారని మా మేనత్త గారు నాకు చెప్పారు కూడా. అందుకని ఒక రోజు తగ్గించాను.   

అందరూ పూర్ణ చంద్ర దర్శనం లెఖ్ఖలు వేస్తారు కదా, మీరేమిటి సూర్య లెఖ్ఖలు వేశారు అనే సందేహం మీకు రావచ్చు. సూర్యుడు నాకు మల్లె కష్టజీవి. రోజూ వస్తాడు. తన పని తను చేసుకుపోతాడు. చంద్రుడు నెలకి ఒక రోజు శలవు పెడతాడు. కొన్ని రోజులు ఆలశ్యంగా డ్యూటీకి వస్తాడు. కొన్ని రోజులు పెందరాళే వెళ్ళిపోతాడు. కొన్ని రోజులు ఇలా వచ్చి సంతకం పెట్టి అలా వెళ్ళిపోతాడు.  వచ్చిన వాడు తన పని చేసుకోకుండా చుక్కలతోటి సరాగాలాడతాడు. నేను కూడా సూర్యుడికి మల్లె శలవులు పెట్టకుండా డ్యూటికి వెళ్ళేవాడిని. శని, ఆదివారాలైనా ఆఫీసులోనే గడిపేవాడిని. ఇంటి కన్నా ఆఫీసే పదిలం, క్షేమకరం అనుకునే వాడిని. అందుకనే సూర్యుడే నాకు మార్గదర్శి. 

సూర్య దర్శనానంతరం జీవితం లోకి వెనక్కి టైం ట్రావెల్ చేశాను.  మరీ ఆరేడు సంవత్సరాల వయసుకి వెళ్ళిపోయాను కాబట్టి ఏమీ గుర్తుకు రాలేదు. నాకు మతిమరుపు ఎక్కువ. అందులోనూ చిన్నప్పటి విషయాలు అసలు గుర్తుకు రావు. అయినా చిన్నప్పుడు ఏమున్నాయి కనక గుర్తుకు తెచ్చుకోవటానికి.  కరెంటు, రేడియో, లాంటివి లేవు. క్రికెట్ లాంటి ఆటలు లేవు. ఎప్పుడైనా నెలకి ఒక సినిమా.  మా ఇంటి దగ్గర వీరమ్మ చెరువు, అక్కడ ఆడిన చెడుగుడు, బచ్చాలాట తప్ప మరేమి లేవు. చొక్కాలు చింపుకోవడం, ఇంటికి వచ్చి తన్నులు తినడం లీలగా గుర్తుకు వచ్చాయి. ఆలోచించగా ఒక విషయం గుర్తుకు వచ్చింది. ఆ వయసులో తరుచుగా నన్ను ఒక ప్రశ్న వేసేవారు పెద్దవాళ్ళు. “పెద్దైన తరువాత ఏ ఉద్యోగం చేస్తావురా?” తడుము కోకుండా చెప్పేవాడిని. “లారీ డ్రైవర్” అని. వాళ్ళు నవ్వేవారు. అదే ప్రశ్న మళ్ళీ మళ్ళీ అడిగేవారు. నేను అదే సమాధానం చెప్పేవాడిని. వాళ్ళు మళ్ళీ మళ్ళీ నవ్వుకునేవారు. మా ఇంటి పక్కన ఒక లారీ యజమాని ఉండేవాడు. రెండు మూడు రోజులకొకమాటు లారీ తీసుకొని డ్రైవర్ వచ్చేవాడు. వాడు లారీ ఎక్కడం నాకు మహా గొప్పగా అనిపించేది. ఒక కాలు చక్రం మీద వేసి,  ఒక చేతితో తలుపు పట్టుకొని సీట్లోకి జంపు చేసేవాడు రెండో చేతిలో బీడితో, బీడి నుసి కూడా రాలకుండా.  నాకది సర్కసు ఫీటులా అనిపించేది. ఆ ఫీటు చెయ్యడానికే నేను లారీ డ్రైవరు నవ్వాలని కోరుకునే వాడిని.

నాల్గైదు ఏళ్ల తరువాత సినిమా ఆపరేటర్ కానీ సినిమా హాల్లో గేటు దగ్గర టికెట్ చింపే ఉద్యోగం కానీ చెయ్యాలనుకునే వాడిని. ఆ రోజుల్లో  సినిమాలు బ్రహ్మండంగా విడుదల అయ్యేవి. త్వరపడండి,  నేడే చూడండి అని రోజూ  అనేవారు రిక్షాలో కరపత్రాలు పంచుతూ. నెలకో,  నెలా పదిహేను రోజులకో మేము సినిమాకి వెళ్ళేవాళ్ళం. ఈ లోపున సినిమాలు మారిపోయేవి. మా భీమవరంలో   మూడు హాళ్ళు,   మారుతి, స్వామిజీ, వెల్కం ఉండేవి.  సినిమాలు తరుచుగా చూడాలనే కోరికతో ఆ ఉద్యోగాలు చేయాలనుకునే వాడిని.

ఇంకో రెండేళ్ళ తరువాత మా ఇంట్లో నా మీద ఆశలు పెంచేసుకున్నారు మా వాళ్ళు. మా నాన్న నేను ఇంజనీరు కావాలనుకునే వారు. మా అమ్మ డాక్టరు నవ్వాలని చెప్పేది. మా బామ్మ కలెక్టరు కావాలని అనేది. మా అక్కయ్య దగ్గర డబ్బులు కొట్టేసి దొరికిపోయినప్పుడు “అడుక్కు తింటావురా వెధవా” అని దీవించేది.  వీటిలో ఏ ఉద్యోగం చెయ్యాలా అని తీవ్రంగా ఆలోచించేవాడిని.  చివరిదే నీకు సూటవుతుందనే వారు మిత్రులు, తెచ్చుకున్న తాయిలాలు నాకు కనిపించకుండా దాచేసుకొని.   

ఇంకో రెండేళ్ళ తరువాత నాకు కొద్దిగా బుద్ధి,  జ్ఞానం వచ్చే సమయానికి, హైస్కూల్ వదిలి కాలేజికి రావడం, ఆ పై ఏడాది యూనివర్సిటీలో అడుగు పెట్టడం జరిగిపోయింది. యూనివర్సిటీ లోకి అడుగు పెట్టగానే చెయ్యాల్సిన  రెండు ఉద్యోగాలు మాయమైపోయాయి,  ఇంజనీరు, డాక్టరు. ఆప్షన్లు   కలెక్టరు, అడుక్కు తినేవాడు మిగిలాయి. కొత్తగా లెక్చరర్ జేరింది, కెమిస్ట్రీ ఆనర్స్  లో చేరిన తరువాత.  ఫైనల్ ఆనర్స్ లో ఉండగా నలుగైదురు మిత్రులం సివిల్స్ కి తయారు కావాలనుకున్నాం. పుస్తకాలు, గైడ్స్ అవీ తెప్పించాము.  అవన్నీ చూసిన తరువాత నేనూ,  మరో ఇద్దరూ రంగం లోంచి తప్పుకున్నాం.  ఆ విధంగా కలక్టరు ఉద్యోగం కూడా నా లిస్టు లోంచి మాయమయ్యింది. లెక్చరరు, అడుక్కు తినే  ఉద్యోగం మిగిలాయి.

ఎమ్మెస్సీ అయిన తరువాత మూడు ఉద్యోగ ఆఫర్స్ వచ్చాయి లెక్చరరుగా. ఒకటి భీమవరం కాలేజి, ఇంకోటి కాకినాడ కాలేజి, మరొకటి వరంగల్లు మెడికల్ కాలేజి. భీమవరంలో మా నాన్న గారు, కాకినాడలో చాల దగ్గర  బంధువులు ఉన్నారు. ఉద్యోగం వచ్చినా,  స్వతంత్రం ఉండదని అక్కడ జేరకుండా  వరంగల్లు మెడికల్ కాలేజిలో జేరాను. ఆ విధంగా అడుక్కు తినే ఉద్యోగం కూడా మాయమయ్యింది. 

వరంగల్ కాలేజిలో ఇప్పుడు సరిగ్గా గుర్తు లేదు కానీ 280 రూపాయలు జీతం వచ్చేది. ఒక ఆరేడు నెలలు పని చేసిన తరువాత Regional Research Laboratory,  హైదరాబాదులో ఉద్యోగం వచ్చింది. జీతం సుమారు నాల్గు వందలు. ఎగిరి గంతేసి జేరిపోయాను. లెక్చరరు ఉద్యోగం మాయమై  రిసెర్చ్ లో పడ్డాను. ఇంకో ఏడాది పైన రెండు నెలల తరువాత  Regional Research Laboratory, జోర్హాట్ లో ఉద్యోగం వచ్చింది. జీతం సుమారు ఏడు వందలు 1966లో.  ఈ మాటు ఎగిరి, లంఘించి,  రెండు రాష్ట్రాలు దాటి అస్సాం వెళ్లాను. మా వాళ్ళకెవరికి ఇష్టం లేదు. మా ఆమ్మగారు  రెండు రోజులు సత్యాగ్రహం చేశారు. మా నాన్నగారు బతిమాలారు, మిత్రులతో చెప్పించారు.  అయినా నేనూ వినలేదు.  ఒక ఏడాదిలో I fell in love with Assam. వాతావరణం, ప్రజలు, మంచి మిత్రులు, మంచి బాసులు, అస్సాం వదిలి వెళ్ళాలనిపించలేదు.

మొదట్లో జీతం కోసమే ఉద్యోగం చేసేవాడిని.  సిన్సియర్ లవర్ ఆఫ్ మై పే అన్నమాట.   క్రమ క్రమంగా ఉద్యోగం మీద ఇష్టం పెరిగింది.  ఉద్యోగంలో ఎత్తుపల్లాలు సహజం. నాకూ ఉన్నాయి,  ముఖ్యంగా పెట్రోలియం డివిజను హెడ్ అయిన తరువాత. అవన్నీ చెప్పుకోవాలంటే ఒక గ్రంధం అవుతుంది. ఇక్కడ అప్రస్థుతం.  95 మార్చిలో నేను వాలంటరీ రిటర్మెంట్ కి పెట్టాను. జూలైలో రిలీవ్ చేశారు.

ఆగస్ట్ లో వైజాగ్ లో ఒక పెట్రోకెమికల్ కంపనీలో జేరాను.  97లో హైదరాబాదులో ఒక కంపనీలో GMగా జేరాను. ఆ తరువాత ఒక ఏడాది తరువాత  టెక్నికల్ డైరక్టరు నయ్యాను. 2001లో విబేదాల వల్ల రిజైన్ చేశాను.  ఇంకో ఆరు  ఏళ్లు కన్సల్టంట్ గా కొన్ని కంపనీలకు (రిజైన్ చేసిన కంపనీకి కూడా ఏడాది పైగా) చేశాను. విసుగొచ్చి మానేశాను. ఒక మిత్రుడి కంపనీలో   డైరక్టరుగా(ఆనరరి గానే)  ఉండేవాడిని.  ఏలూరు వెళ్ళే ముందు,  అది కూడా 2011లో వదిలేశాను.  

ఇన్ని ఉద్యోగాలు చేశాను. చిన్నప్పుడు అనుకోని సైంటిస్ట్ ఉద్యోగంలో నా జీవితంలో సహభాగం పైగా  గడిపాను.  కానీ  ఎప్పుడూ కధా  రచయిత నవుతానని అనుకోలేదు. నేను  తెలుగులో కధలు వ్రాయగలనని అంతకు ముందు ఎప్పుడూ అనుకోలేదు. 2007 నుంచి మిత్రుల ప్రోత్సాహంతో  వ్రాసిన నాలుగైదు కధలు వెయ్యడానికే  బ్లాగుల్లోకి 2010  జూన్ లో వచ్చాను.  నా కధలు కనీసం కొంతమందైనా చదివారు అనే నమ్మకం కలిగింది.  బహుశా అది మరి కొన్ని వ్రాయడానికి ప్రేరేపించింది.  గత నాలుగు ఏళ్లకి  పైగా బ్లాగుల్లో ఉన్నాను. బ్లాగుల్లోకి వచ్చిన కొత్తలో ఇంతకాలం ఉంటానని అనుకోలేదు.  ఇన్ని కధలు వ్రాయగలనని అనుకోలేదు.   ఇప్పటికి 69 టపాలు వేశాను. ఒక్కొక్క టపా సగటున 1200  మందికి పైగా చదివారు. జాల పత్రికలు  ‘ఈ మాట’,  ‘మాలిక’  లకు  కధలు వ్రాశాను. మీ అందరి ఆదరాభిమానాలు పొందాను. గురువుగారూ అని ఆప్యాయంగా పిలిచే శిష్యులు దొరికారు. ఈ నాలుగున్నర ఏళ్లు నాకు పూర్తి సంతృప్తి కలిగింది.  ఇప్పుడు కూడా నేను ఒక కధా రచయిత నని అనుకోవటం లేదు. నేను వ్రాసినవి,  చదివి వీలైతే నవ్వుకొని ఆ పై మర్చిపోయేవే. నలుగురు గుర్తు పెట్టుకునే కధలు నేను వ్రాయలేదు. ప్రయత్నమూ చేయలేదు.  బహుశా చేత కాదు.   అయినా,  నా అంచనాలకు మించి మీరందరు అభిమానించారు. అదే నాకు  సంపూర్ణ  సంతృప్తి కలిగించింది.     

అన్నట్టు,  ఆగస్టు 2014లో నా కధల సంకలనం, “బులుసు సుబ్రహ్మణ్యం కధలు”   ఒకటి  పబ్లిష్ చేశాను. ఈ పుస్తకం నవోదయా బుక్ హౌస్,  కాచిగూడ, విశాలాంధ్ర పబ్లిషింగ్ హౌస్ లలోను దొరుకుతుంది. అంతర్జాలంలో kinige.com  లోనూ దొరుకుతుంది, (ebook,  ప్రింటు  బుక్కు కూడా). 

ఇంత సోది చెప్పిన తరువాత అసలు సంగతి కూడా చెపుతాను. ఈ వేళ ఈ టపా వేయడానికి ముఖ్య కారణం,  ఈ రోజున (నవంబరు, 4)  నాకు డెబ్భై ఏళ్లు నిండాయి.  ఇంకెంత కాలం ఉంటానో తెలియదు. ఇప్పటికే నాలుగు స్టెంట్లు నా శరీరం లో అమరాయి. షుగరు, బి.పి. లు స్థిర నివాసం ఏర్పరుచుకున్నాయి.  సిగరెట్లు వదలటం లేదు. “ఏ నిముషానికి ఏమి  జరుగునో” అనే పాట మైండ్లో రింగు మంటోంది. దీపం ఉండగానే మీ అందరికీ కృతజ్ఞతలు,  ధన్యవాదాలు చెప్పుకోటానికి ఈ టపా.

  

(పుట్టిన రోజు అని చెప్పటానికి ఇన్ని పేజీలు  అవసరమయ్యాయా ?  అని తిట్టుకోకండి . . . . .  ద హా) 

 నన్ను ఆదరించి, అభిమానించిన అందరికీ కృతజ్ఞతలు, ధన్యవాదాలు పేరు పేరునా  చెప్పుకుంటున్నాను.